Mormor var den vakraste av alle eldre kvinner, for meg. Eg hugsar så godt kor høgt eg sette denne vesle sterke dama. Ho gjorde inntrykk, og ikkje minst; ho hadde rynker. Små fine linjer som ramma inn munnen. For meg var desse linjene noko av det som gjorde henne så flott. Eg minst at eg gjekk rundt med trutmunn i håp om å få slike linjer. Den gongen gjekk eg i barnehagen.
Alderdom har alltid fascinert meg. Eg kan ikkje seie nøyaktig kvifor. Kanskje er det mystikken bak eit rynkete andlet. Som ein detektiv kan eg avdekke lag etter lag. Korleis var livet ditt? Kven var du som ung? Har du råd å gi? Utømelege mengder kunnskap og livserfaring kan haustast om eg berre høyrer etter, og tek meg tid. På vandring gjennom ein sjukeheim ser du kanskje gamle slitne kroppar. Ei sovande dame med eit glas saft på vent. Ein eldre mann som ikkje heilt forstår. Men bak alt det ytre finst alltid ei historie. Det er nok historia som fascinerer mest.
– Eg kjenner meg framleis som då eg var 19 år, det er berre kroppen som er treig, sa farmor mi då ho var over 90 år. Farmor var ei herleg dame med fart i kommentaren, og utalege vakre linjer frå livet i andletet.
Gjennom massiv informasjonsflyt frå samfunnet har eg etter kvart fått med meg, at det ikkje er vanleg å sjå på rynker som vakre. Det finst eit unaturleg ideale der ute. Draumen kjem kanskje frå akkurat det farmor sa; ho kjende seg ung, men kroppen var gammal. No vil alle sjå like unge ut som dei kjenner seg. Jakta på ungdomskjelda er evig og beinhard. Spørsmålet er om kjelda finst i ei krukke krem, eller eit ansiktsløft?
Til no har eg ikkje gått til innkjøp av rynkekrem. Eg har eit mål om å sjå det vakre i levd liv, også i eige andlet. Den store styrkeprøven vert om eg klarer å motstå lokkande reklamar om evig ungdom i ei krukke med skyhøg kilopris. Eg angrar på at eg ikkje fortalde mine formødrer kor vakre dei var for meg. Lurer på korleis dei ville reagert på komplementet: Du har så vakre rynker.
JoA
